“Uzayda kaybolan kozmonotlar” teorisi ne kadar gerçek, ne kadar hayal?

1961’de Sovyet kozmonot Yuri Gagarin, Dünya’yı terk edip uzaya giden birinci insan olarak tarihe geçti. Bununla birlikte, 1957’den itibaren Sovyet Uzay programı yayınlarını izlemeye başladıklarını tez eden iki İtalyan kardeşe nazaran, ondan evvel giden öbürleri da vardı, lakin canlı olarak geri dönemediler ve bu durum halktan saklandı. Bu yüzden, Ay’daki hayatını kaybeden astronotları ve kozmonotları anan plaketin (yukarıdaki resim) çok daha uzun olması gerektiğini söylüyorlar.

ABD uzay programı üzere, Sovyet uzay programı da kendi felaketlerini yaşadı. Şaşırtan olmayan bir formda, Dünya’da saniyeler süren uçuşların ihtilal niteliğinde olduğu düşünülen bir periyodun üzerinden bir yüzyıl geçmeden insanları uzaya göndermek inanılmaz derecede zordu ve riskleri de yok değildi. 1960 yılında Sovyetler Birliği’nde bir roket, fırlatma rampasının yakınında yaklaşık 160 kişinin vefatına sebep oldu. 1971’de, arızalı bir valfin ani dekompresyona yol açmasından sonra Soyuz 11’de üç kozmonot hayatını kaybetti. Fakat çok daha fazlası da olabilir…

Sovyetlerin utandırıcı ve gereksiz riskleri içeren olayları örtbas etme yatkınlığına dair ünleri (bu ünün ne kadar hak edildiği tartışılabilir) düşünülürse, Judica-Cordiglia kardeşler Sovyetler Birliği’nin tez edilen mürettebatlı vazifelerinin kayıtlarını yaptıklarını tez ettiklerinde, insanların bu fikre neden sıcak baktığını görmek sıkıntı değil. Kardeşler, Sovyetler’in, Dünya’nın yörüngesinden uzaklaşıyor üzere görünen bir uzay aracından gelen SOS sinyali de dahil olmak üzere, kamuya açık olmayan birçok vazifesi kaydettiklerini sav ediyor.

Kasım 1963’te kaydedildiği söylenen en ünlü kayıtlarından biri, “kayıp kozmonotlardan” birini atmosfere yine girerken yakaladığını ve Dünya’ya dönmeden evvel öldüğünü argüman ediyor.

Kardeşler, Rusça bilmediklerini için ve ne kaydettiklerini öğrenmek ismine mütercimler ile muahedeleri gerektiğini söylüyor. Kardeşler, kayıtların gerçek olduğunu argümanlarından vazgeçmiş değil.

Kayıp Kozmonotlar savı gerçek olabilir mi?

Lakin, “kayıp kozmonotlar” teorisi yalnızca bir komplo teorisi de olabilir. Sovyetler Birliği’nin çöküşünden bu yana, kozmonot Valentin Bondarenko‘nun eğitim sırasında mevti ve akabinde ortaya çıkan örtbaslar üzere uzay programının felaketleri gün ışığına çıktı. Tekrar de, kaybolan bu kozmonotlar hakkında rastgele bir ayrıntı yahut bu kayıtları ya da öteki kıssaları doğrulayacak hiçbir şey bulunamadı.

Kimileri Judica-Cordiglia kardeşlerin kayıtları büsbütün uydurduğuna inanıyor. Uzay gazetecisi ve tarihçi James Oberg, bu savları doğrulayan hiçbir ispat bulunmadığına dikkat çekiyor ve kardeşlerin tezleriyle ilgili, gerçekliği konusunda kuşku uyandırabilecek birkaç öbür sorunu listeliyor. Bunlar ortasında kardeşlerin Mercury 6 uzay aracını dinleyebildiğine dair savlar da bulunuyor.

Oberg, “bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzilinin çok dışında olduğu için, Şubat 1962’de Mercury-6 (John Glenn) uzay aracından direkt sinyallerin kardeşler tarafından alındığına dair doğrulanabilir hiçbir ispat bulunmuyor” diye yazdı ve ekledi: “Bir antenin fotoğrafından zımnî radyo frekansını belirledikleri savı inandırıcı değil, zira atıfta bulundukları anten bir iniş sonrası kurtarma feneri ve hatta kapsül suya girene kadar açılmadı yahut etkinleştirilmedi.

Kardeşlerin Yuri Gagarin’in uzay aracından sinyaller duyduklarına dair argümanları da Oberg tarafından kuşkuyla karşılanıyor: “Bilhassa uzay aracının yörüngesi her vakit İtalya’nın menzili dışında olduğundan ve en yakın yaklaşma dakikaları sırasında, Dünya’ya geri dönerken, uzay aracı yavaşlama ve radyonun plazma blokajına maruz kalıyordu.

Oberg, “kayıp kozmonot” teorisini çürüten uzun bir yazısında, “Bu erken uzay misyonlarında kelamda kozmonot vefatlarına dair hiçbir delil, bugün önemli bir incelemeye karşı dayanamaz” diye yazdı ve devam etti: “Bu öykülerin 1960’ların başında yayılıp gelişmesinin sebebi olarak büsbütün Sovyet haber yöneticileri gösterilebilir. Kaçınma, övünme, çarpıtma ve düpedüz palavralardan oluşan tanıtım siyasetleri, içinden her türlü sansasyonel ve berbat öykünün doğduğu bir gizem ve saklılık atmosferi yarattı.

Paylaş

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir